Klukkan eitt, eta feitt

Klukkan tvö, baula bö.

Klukkan þjrú, mjólka kú

Klukkan fjögur, kveða bögur.

Klukkan fimm, segja bimm.

Klukkan sex, borða kex.

Klukkan sjö, segja Ö.

Klukkan átta, fara að hátta.

Klukkan níu, veiða kríu.

Klukkan tíu, kyssa píu.

Klukkan ellefu fleyta kerlingu.

Mál er að mæla

Maður er í fjósi

Hann skulum æra

áður en kemur ljósið.

„Sól skín á fossa” segir hún Krossa

„Hvar á að tjalda?” segir hún Skjalda

„Suður við ána” segir hún Grána

„Rýkur á Eið” segir hún Reyður

„Hulin er þúfa” segir hún Húfa

„ Ég vil fjósið finna” segir hún Kinna

„Ég skal töðuna tyggja” segir hún Fryggja

„Ég skal fylla mína hít” segir hún Hvít

„Ég skal éta sjálfur” segir hann kálfur

„Ég ét sem ég þoli” segir hann stóri boli

„Ég skal aka Steinmóði til Staðar,

ef hann getur ekki þagað”

Sat ég undir fiskihlaða föður míns

átti ég að gæta

svíns og barna,

svíns og sauða.

Menn komu að mér,

ráku staf í hnaka mér,

gerðu svo mikinn skaða,

lögðu eld í bóndans hlaða.

Hlaðinn tók að brenna

og ég tók að renna

allt út undir lönd,

allt út undir biskupslönd.

Biskup atti valið bú,

gaf mér bæði uxa og kú.

Uxinn tók að vaxa,

kýrin tók að mjólka.

Sankti María gaf mér sauð,

síðan lá hún steindauð.

Annan gaf mér Freyja,

en sú kunni ekki að deyja.

Út þótti mér gott að líta

í skinninu hvíta

og skikkjuni grænu.

Konan mín í kofanum

býður mér til stofu að gá.

Ég vil ei til stofu gá

heldur upp að Hólum

að hitta bónda.

Kona bónda gekk til brunns

hún vagaði og kjagaði,

lét hún ganga hettuna smettuna.

Inga litla dimma dó,

nú er dauður Egill og Kegill

í skógi

Táta, Táta, teldu dætur þínar

Ein er í hvelju, tvær í búri borð að setja

þrjár í eldhúsi graut að gera

Fjórar í fjosi flór að moka.

Fimm á fjalli, fífil að grafa

Sex á sandi, sjö á landi.

Átta á eyjum eld að kynda

níu á nesjum naut að geyma

Tíu á túni og tuttugu heima.

Hundrað eru á húsabaki

og þó er ekki hálftalið

liðið hennar Tátu.