Adam átti syni sjö,

sjö syni átti Adam.

Adam elskaði alla þá

og allir gerðu sem Adam.

Hann sáði, hann sáði.

Hann klappaði saman lófunum,

hann stappaði niður fótunum,

hann ruggaði sér í lendunum

og sneri sér í hring.

Babbi segir, babbi segir:

"Bráðum koma dýrðleg jól."

Mamma segir, mamma segir:

"Magga fær þá nýjan kjól."

Hæ, hæ, ég hlakka til

hann að fá og gjafirnar:

Bjart ljós og barnaspil,

borða sætar lummurnar.

Babbi segir, babbi segir:

"Blessuð Magga' ef stafar vel,

henni gef ég, henni gef ég

hörpudisk og gimburskel."

Hæ, hæ, ég hlakka til

hugljúf eignast gullin mín.

Nú mig ég vanda vil,

verða góða telpan þín.

Mamma segir, mamma segir:

"Magga litla' ef verður góð,

henni gef ég, henni gef ég

haus á snoturt brúðufljóð."

Hæ, hæ, ég hlakka til,

hugnæm verður brúðan fín.

Hæ, hæ, ég hlakka til,

himnesk verða jólin mín.

Nú ég hátta, nú ég hátta

niður í, pabbi, rúmið þitt.

Ekkert þrátta, ekkert þrátta,

allt les Faðirvorið mitt.

Bíaðu, mamma mér,

mild og góð er höndin þín.

Góða nótt gefi þér

Guð sem býr til jólin mín.

Bjart er yfir Betlehem,

blikar jólastjarna.

Stjarnan mín og stjarnan þín,

stjarnan allra barna.

Var hún áður vitringum

vegaljósið skæra.

Barn í jötu borið var,

barnið ljúfa, kæra.

Víða höfðu vitringar

vegi kannað hljóðir,

fundið sínum ferðum á

fjöldamargar þjóðir.

Barst þeim allt frá Betlehem

birtan undur skæra.

Barn í jötu borið var,

barnið ljúfa, kæra.

Barni gjafir báru þeir.

Blítt þá englar sungu.

Lausnaranum lýstu þeir,

lofgjörð drottni sungu.

Bjart er yfir Betlehem,

blikar jólastjarna.

Stjarnan mín og stjarnan þín,

stjarnan allra barna.

Forðum í bænum Betlehem
var borinn sá sem er
sonur guðs sem sorg og þraut
og syndir manna ber

Viðlag:
,;Hlustið englar himnum af
þeim herra greina frá
sem lagður var í
lágan stall, en lýsir jörðu á;,

Hirðum sem vöktu heiðum á
og hjarða gættu um nótt
englar gleði fluttu fregn
um frelsun allri drótt
Viðlag.

Vitringum lýsti langan veg
sú leiðar stjarna hrein
sem ljóma heimi breyskum ber
og bætir hölda mein
Viðlag:

Ég sá mömmu kyssa jólasvein

við jólatréð í stofunni í gær.

Ég læddist létt á tá

til að líta gjafir á,

hún hélt ég væri steinsofandi Stínu dúkku hjá.

Og ég sá mömmu kitla jólasvein

og jólasveinninn út um skeggið hlær.

Ja, sá hefði hlegið með,

hann faðir minn, hefði' hann séð

mömmu kyssa jólasvein í gær.

Gefðu mér gott í skóinn
góði jólasveinn í nótt.
Úti þú arkar snjóinn,
inni sef ég vært og rótt.

Góði þú mátt ei gleyma,
glugganum er sef ég hjá.
Dásamlegt er að dreyma
dótið sem ég fæ þér frá.

Góði sveinki gættu að skó
gluggakistunni á,
og þú mátt ei arka hjá
án þess að setja neitt í þá.

Gefðu mér einhvað glingur
góði jólasveinn í nótt.
Meðan þú söngva syngur
sef ég bæði vært og rótt.

Ó, hve skelfing yrði ég kát
ef þú gæfir mér,
eina dúkku, ígulker,
eða bara hvað sem er.

Gefðu mér einhvað glingur
góði jólasveinn í nótt.
Meðan þú söngva syngur
sef ég bæði vært og rótt.

Grýla kallar á börnin sín,
þegar hún fer að sjóða
til jóla:
"Komið þið hingað öll til mín,
ykkur vil ég bjóða,
Leppur, Skreppur,
Lápur, Skrápur,
Langleggur og Skjóða,
Völustakkur og Bóla."

Grýla hét tröllkerling
leið og ljót
með ferlega hönd
og haltan fót.

Í hömrunum bjó hún
og horfði yfir sveit,
var stundum mögur
og stundum feit.

Á börnunum valt það,
hvað Grýla átti gott,
og hvort hún fékk mat
í sinn poka og sinn pott.

Ef góð voru börnin
var Grýla svöng,
og raulaði ófagran
sultarsöng.

Ef slæm voru börnin
varð Grýla glöð,
og fálmaði í pokann sinn
fingrahröð.

Og skálmaði úr hamrinum
heldur gleið,
og óð inn í bæina
- beina leið.

Þar tók hún hin óþekku
angaskinn,
og potaði þeim
nið'r í pokann sinn.

Og heim til sín aftur
svo hélt hún fljótt,
- undir pottinum fuðraði
fram á nótt.

Um annað, sem gerðist þar,
enginn veit,
- en Grýla varð samstundis
södd og feit.

Hún hló, svo að nötraði
hamarinn,
og kyssti hann
Leppalúða sinn.

Svo var það eitt sinn
um einhver jól,
að börnin fengu
buxur og kjól.

Og þau voru öll
svo undurgóð,
að Grýla varð hrædd
og hissa stóð.

En við þetta lengi
lengi sat.
Í fjórtán daga
hún fékk ei mat.

Þá varð hún svo mikið
veslings hró,
að loksins í bólið
hún lagðist - og dó.

En Leppalúði
við bólið beið,
- og síðan fór hann
þá sömu leið.

Nú íslensku börnin
þess eins ég bið,
að þau láti ekki hjúin
lifna við.

Heims um ból, helg eru jól.

Signuð mær son Guðs ól,

frelsun mannanna, frelsisins lind,

frumglæði ljóssins. En gjörvöll mannkind

:,: meinvill í myrkrunum lá. :,:

Heimi í, hátíð er ný.

Himneskt ljós lýsir ský.

Liggur í jötunni lávarður heims,

lifandi brunnur hins andlega seims,

:,: konungur lífs vors og ljóss. :,:

Heyra má, himnum í frá

englasöng, hallelújá.

Friður á jörðu, því faðirinn er

fús þeim að líkna, sem tilheyrir sér

:,: samastað syninum hjá. :,:

Í Betlehem er :,: barn oss fætt :,:

Því fagni gjörvöll Adams ætt.

:,: Hallelúja. :,:

Það barn oss fæddi:,: fátæk mær:,:

Hann er þó dýrðar drottinn skær.

:,: Hallelúja. :,:

Hann var í jötu :,: lagður lágt :,:

en ríkir þó á himnum hátt.

:,: Hallelúja. :,:

Hann vegsömuðu :,: vitringar :,:

hann tigna himins herskarar.

:,: Hallelúja. :,:

Þeir boða frelsi' og :,: frið á jörð :,:

og blessun drottins barnahjörð.

:,: Hallelúja. :,:

Vér undir tökum :,: englasöng, :,:

og nú finnst oss ei nóttin löng.

:,: Hallelúja. :,:

Vér fögnum komu :,: frelsarans :,:

vér erum systkin orðin hans.

:,: Hallelúja. :,:

Hvert fátækt hreysi :,: höll nú er, :,:

því guð er sjálfur gestur hér.

:,: Hallelúja. :,:

Í myrkrum ljómar :,: lífsins sól :,:

Þér, Guð, sé lof fyrir gleðileg jól.

:,: Hallelúja. :,:

Undir jóla hjóla tré
er pakki
Undir jóla hjóla tré
er voðalega stór pakki
í silfurpappír
og mamma og pabbi glotta í laumi í kampinn

Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól
Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól

Úti í jólahjólabæ slær klukka
úti í jólahjólabæ hringir jólahjólaklukkan jólin inn
Ég mæni útum grá glugga
og jólasveinninn glottir bakvið ský
út í bæði

Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól
Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól

Mamma og pabbi
þegja og vilja ekkert segja

Skild'a vera jólahjól
Vona að þetta sé nú jólahjól
Að þetta sé nú jólahjól
óóóójeeeee

Undir jóla hjóla tré
er pakki
Undir jóla hjóla tré
er voðalega stór pakki
í silfurpappír
og mamma og pabbi glotta í laumi í kampinn
út í bæði.

Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól
Skild'a vera jólahjól
Skild'etta vera jólahjól
skildetta vera hjólajól?
ætli það sé mótorhjól

Segja vil ég sögu 
af sveinunum þeim, 
sem brugðu sér hér forðum 
á bæina heim. 

Þeir uppi á fjöllum sáust, 
-eins og margur veit,- 
í langri halarófu 
á leið niður í sveit. 

Grýla var þeirra móðir 
og gaf þeim tröllamjólk, 
en pabbinn Leppalúði, 
-það var leiðindafólk. 

Þeir jólasveinar nefndust, 
-um jólin birtust þeir, 
og einn og einn þeir komu, 
en aldrei tveir og tveir. 

Þeir voru þrettán 
þessir heiðursmenn, 
sem ekki vildu ónáða 
allir í senn 

Að dyrunum þeir læddust 
og drógu lokuna úr. 
Og einna helst þeir leituðu 
í eldhús og búr. 

Lævísir á svipinn 
þeir leyndust hér og þar, 
til óknyttanna vísir, 
ef enginn nærri var. 

Og eins, þó einhver sæi, 
var ekki hikað við 
að hrekkja fólk - og trufla 
þess heimilisfrið. 

Stekkjastaur kom fyrstur, 
stinnur eins og tré. 
Hann laumaðist í fjárhúsin 
og lék á bóndans fé. 

Hann vildi sjúga ærnar, 
-þá varð þeim ekki um sel, 
því greyið hafði staurfætur, 
-það gekk nú ekki vel. 

Giljagaur var annar, 
með gráa hausinn sinn. 
-Hann skreið ofan úr gili 
og skaust í fjósið inn. 

Hann faldi sig í básunum 
og froðunni stal, 
meðan fjósakonan átti 
við fjósamanninn tal. 
Stúfur hét sá þriðji, 
stubburinn sá. 
Hann krækti sér í pönnu, 
þegar kostur var á. 

Hann hljóp með hana í burtu 
og hirti agnirnar, 
sem brunnu stundum fastar 
við barminn hér og þar. 

Sá fjórði, Þvörusleikir, 
var fjarskalega mjór. 
Og ósköp varð hann glaður, 
þegar eldabuskan fór. 

Þá þaut hann eins og elding 
og þvöruna greip, 
og hélt með báðum höndum, 
því hún var stundum sleip. 

Sá fimmti Pottaskefill, 
var skrítið kuldastrá. 
-Þegar börnin fengu skófir 
hann barði dyrnar á. 

Þau ruku’upp, til að gá að 
hvort gestur væri á ferð. 
Þá flýtti’ ann sér að pottinum 
og fékk sér góðan verð. 

Sá sjötti Askasleikir, 
var alveg dæmalaus.- 
Hann fram undan rúmunum 
rak sinn ljóta haus. 

Þegar fólkið setti askana 
fyrir kött og hund, 
hann slunginn var að ná þeim 
og sleikja á ýmsa lund.

Sjöundi var Hurðaskellir, 
-sá var nokkuð klúr, 
ef fólkið vildi í rökkrinu 
fá sér vænan dúr. 

Hann var ekki sérlega 
hnugginn yfir því, 
þó harkalega marraði 
hjörunum í. 

Skyrjarmur, sá áttundi, 
var skelfilegt naut. 
Hann hlemminn o’n af sánum 
með hnefanum braut. 

Svo hámaði hann í sig 
og yfir matnum gein, 
uns stóð hann á blístri 
og stundi og hrein. 

Níundi var Bjúgnakrækir, 
brögðóttur og snar. 
Hann hentist upp í rjáfrin 
og hnuplaði þar. 

Á eldhúsbita sat hann 
í sóti og reyk 
og át þar hangið bjúga, 
sem engan sveik. 

Tíundi var Gluggagægir, 
grályndur mann, 
sem laumaðist á skjáinn 
og leit inn um hann. 

Ef eitthvað var þar inni 
álitlegt að sjá, 
hann oftast nær seinna 
í það reyndi að ná. 

Ellefti var Gáttaþefur 
-aldrei fékk sá kvef, 
og hafði þó svo hlálegt 
og heljarstórt nef. 

Hann ilm af laufabrauði 
upp á heiðar fann, 
og léttur, eins og reykur, 
á lyktina rann. 

Ketkrókur, sá tólfti, 
kunni á ýmsu lag.- 
Hann þrammaði í sveitina 
á Þorláksmessudag. 

Hann krækti sér í tutlu, 
þegar kostur var á. 
En stundum reyndist stuttur 
stauturinn hans þá. 

Þrettándi var Kertasníkir, 
-þá var tíðin köld, 
ef ekki kom hann síðastur 
á aðfangadagskvöld. 

Hann elti litlu börnin, 
sem brostu glöð og fín, 
og trítluðu um bæinn 
með tólgarkertin sín. 

Á sjálfa jólanóttina, 
-sagan hermir frá,- 
á strák sínum þeir sátu 
og störðu ljósin á. 

Svo tíndust þeir í burtu, 
-það tók þá frost og snjór. 
Á Þrettándanum síðasti 
sveinstaulinn fór. 

Fyrir löngu á fjöllunum 
er fennt í þeirra slóð. 
-En minningarnar breytast, 
í myndir og ljóð

Nóttin var sú ágæt ein,

í allri veröld ljósið skein,

það er nú heimsins þrautarmein

að þekkja' hann ei sem bæri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Í Betlehem var það barnið fætt,

sem best hefur andar sárin grætt,

svo hafa englar um það rætt

sem endurlausnarinn væri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Fjármenn hrepptu fögnuð þann,

þeir fundu bæði Guð og mann,

í lágan stall var lagður hann,

þó lausnarinn heimsins væri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Lofið og dýrð á himnum hátt

honum með englum syngjum þrátt,

friður á jörðu og fengin sátt,

fagni því menn sem bæri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Þér gjöri' ég ei rúm með grjót né tré,

gjarnan læt ég hitt í té,

vil ég mitt hjartað vaggan sé,

vertu nú hér, minn kæri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Umbúð verður engin hér

önnur en sú þú færðir mér,

hreina trúna að höfði þér

fyrir hægan koddann færi.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Á þig breiðist elskan sæt,

af öllum huga' ég syndir græt,

fyrir iðran verður hún mjúk og mæt,

miður en þér þó bæri.

:,: Með vísnasöng ég vögguna þína hræri. :,:

Grýla heitir grettin mær,
Í gömlum helli býr,
hún unir sér í sveitinni
við sínar ær og kýr.
Hún þekkir ekki glaum og glys
né götulífsins spé
og næstum eins og nunna er,
þótt níuhundruð ára sé.
Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla
í gamla hellinum.

Hún sinnir engu öðru
nema elda nótt og dag,
og hirðir þar um hyski sitt
með hreinum myndarbrag.
Af alls kyns mat og öðru slíku
eldar hún þar fjöll.
oní 13 jólasveina 
og 80 tröll.
Ó Grýla, ó Grýla, Ó Grýla
í gamla hellinum.

Já matseldin hjá Grýlu greyi
er geysimikið streð.
Hún hrærir deig, og stórri sleggju
slær hún buffið með.
Með járnkarli hún bryður bein
og brýtur þau í mél
og hrærir skyr í stórri og sterkri
steypuhrærivél.
Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla
í gamla hellinum.

Hún Grýla er mikill mathákur
og myndi undra þig.
Með malarskóflu mokar alltaf
matnum upp í sig.
Og ef hún greiðir á sér hárið,
er það mesta basl,
því það er reitt og rifið
eins og ryðgað víradrasl.
Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla
í gamla hellinum.

Og hjá þeim Grýlu og Leppalúða
ei linnir kífinu,
þótt hann Grýlu elski alveg
út úr lífinu.
Hann eltir hana eins og flón,
þótt ekki sé hún fríð.
Í sæluvímu sama lagið
syngur alla tíð:
Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla,
ég elska bara þig.

Síglaðir jólasveinar
sleðum aka niður´ í byggð,
og hreindýrin draga hreykin
hlössin þung af mestu dyggð.
En raunmæddur hreinninn Rúdolf
rauða trýnið strýkur æ,
útundan alltaf hafður:
"Aldrei með ég vera fæ."

Þá rennur framhjá rammvilltur,
ragur jólasveinn:
"Þokan er svo þétt í nótt,
en þitt er trýnið skært og rjótt,
lýstu mér leið til bæja."
Litli Rúdolf kættist þá,
en hreindýrin aldrei aftur
aumingjanum níddust á!

Af trénu Rúdolf ungur át
eintóm kerti rauð,
síðan æ ef brosir blítt
blikar ljós um trýni frítt.
Nú hreinarnir aldrei aftur
allir níðast Rúdolfi´ á,
en óska sér upp til hópa
einnig trýni rauð að fá!

Við kveikjum einu kerti á

hans koma nálgast fer

sem fyrstu jól í jötu lá

og jesubarnið er

Við kveikjum tveimur kertum á

og komu bíðum hans.

Því Drottin sjálfur soninn þá

mun senda í líking manns.

Við kveikjum þremur kertum á

því konungs beðið er,

þótt jesú sjálfur jötu og strá

á jólum kysi sér.

Við kveikjum fjórum kertum á,

brátt kemur gesturinn

og allar þjóðir þurfa að sjá

að það er felsarinn.

                S. Murry/ Lilja Kristjánsdóttir

Þá nýfæddur Jesú í Jötunni lá
á jólunum fyrstu var dýrðlegt að sjá,
þá sveimuðu englar frá himninum hans
því hann var nú fæddur í líkingu manns.

Þeir sungu "hallelúja" með hátíðarbrag,
"nú hlotnast guðsbörnum friður í dag",
og fagnandi hirðarnir fengu að sjá
hvar frelsarinn okkar í jötunni lá.

Ég bið þig, ó Drottinn, að dvelja mér hjá,
að dýrðina þína ég fái að sjá,
ó blessa þú, Jesú, öll börnin þín hér,
að búa þau fái á himnum með þér.