Fljótt af stað nú skal í skóla

skal í skóla, skal í skóla

Skólabjallan til vor kallar,

til vor kallar, til vor kallar

Bim, bam, bim,bam.

Hún Hanna fór í kjólinn

og hann var berjablár

svo steig hún upp á stólinn

og strauk sitt rauða hár.

Og spegillinn hann sagði:

„að sjá hvað þú ert fín

í berjabláa kjólnum

með bönd og rykkilín

Mig langar líka að sauma

mér lítinn bláan kjól

á litin eins og berin

sem vaxa´ á Álfhól

og dilla mér með Hönnu

og dansa Óla skans

og létta svo úr sóleyjum

fínan blómakrans.

            Hilidgunnur Halldórsdóttir

Allt fram streymir endalaust,

ár og dagar líða

Nú er komið hrímkalt haust,

horfin sumarblíða

                Kristján jónsson

Hvert er horfið laufið

sem var grænt í gær?

Þótt ég um það spyrji

verð ég engu nær.

Blöðin grænu hafa visnað,

orðin gul og rauð.

Ef ég horfi miklu lengur

verður hríslan auð.

Nú er ís á vatni

sem autt var í gær.

Yfir landið hélugráum

ljóma slær.

Ég brýt heilann um það - segðu mér

hvað heldur þú?

Kemur haustið fyrst á morgun?

Er það komið nú? 

Nú er grettin jörðin

eins og gamalt skar.

Sjást nú gráar hærur

þar sem grasið var.

Yfir fyrrum gróna bala

liggja frosin spor.

Ég verð kuldatíð að þola

þar til kemur vor

Nú blánar yfir berjamó,

og börnin smá i mosató,

og lautum leika sér

Þau koma, koma kát og létt,

á kvikum fótum taka sprett

:,: að tína, tína ber :,:

En heima situr amma ein,

að arni hvílir lúin bein

og leikur bros á brá,

er koma þau með körfur inn

og kyssa ömmu á vangann sinn

:,: og hlæja berjablá :,:

Könguló, könguló,

bentu mér á berjamó.

Fyrir bláa berjaþúfu

skal ég gefa þér gull í skó,

húfu græna, skarlatsskikkju,

skúf úr silki' og dillidó.

Kveikjum eld, kveikjum eld,

kátt hann brennur.

Sérhvert kveld, sérhvert kveld

syngjum dátt.

Örar blóð, örar blóð

um æðar rennur.

Blikar glóð, blikar glóð,

brestur hátt.

Hæ, bálið brennur,

bjarma á kinnar slær.

Að logum leikur

ljúfasti aftanblær.

Kveikjum eld, kveikjum eld,

kátt hann brennur.

Sérhvert kveld, sérhvert kveld,

syngjum dátt.

Oddgeir Kristjánsson/ Árni Johnsen

Litlu börnin leika sér, liggja mónum í,

þau liggja þar í skorningum og hlæja, hí, hí, hí,

þau úða berjum upp í sig og alltaf tína meir,

þau elska berin bláu og brauðið með.

Í berjamó er gaman, börnin leika saman,

börnin tína í bolla og brosa við.

Sólin litar hólinn, heiðbláan kjólinn,

um jörðu hrærast því ljúft er geð. 

                þjóðvísa

Sumri hallar hausta fer,

heyri snjallir ýtar:

Hafa fjallahnúkarnir,

húfur mjallahvítar. 

Girnast allar elfur skjól

undir mjallarþaki

Þorir varla´ að sýna sól

sig að fjallabaki

Verður svalt því veður' er breytt

vina eins og geðið.

Þar sem allt var áður heitt

er nú kalt og freðið.

Sestu hérna, sólskinsbarn,

sumar hjá þér dvelur,

meðan haustsins gráa garn

grösin jarðar felur.

Ég get verið þíðan þín

þegar allt er frosið,

því sólin hún er systir mín,

sagði litla brosið.

                Ísl. þjóðlag

Út um mó, inn í skóg,

upp í hlíð í grænni tó.

Þar sem litlu berin lyngi vaxa á,

tína, tína, tína má.

Tína þá berjablá

börn í lautu til og frá.

Þar sem litlu berin lyngi vaxa á,

tína, tína, tína má.

Úti um mó, inn í skóg,

upp í hlíð í grænni tó. 

Þar sem litlu berin lyngi vaxa á,

tína, tína, tína, má.

Tína þá, berjablá,

börn í lautu til og frá

Þar sem litlu berin lyngi vaxa á,

tína, tína, tína, má.

Þýtur í laufi, bálið brennur

blærinn hvíslar sofðu rótt.

Hljóður í hafið röðull rennur,

roðnar og býður góða nótt.

Vaka þá ennþá vinir saman,

varðeldi hjá í fögrum dal.

Lífið er söngur, glaumur, gaman.

Gleðin hún býr í fjallasal.

                Aldís Ragnarsdóttir/ Tryggvi Þorsteinsson